κατοίκων, που προσδοκούσαν ότι το Ιταλικό κράτοςθα τους βοηθήσει να κερδίσουν την αυτονομία τους και να προχωρήσουν στην ένωσή τους με την Eλλάδα. Ήδη όμως, από τις πρώτες μέρες της παρουσίας των Ιταλικών στρατευμάτων στο νησί, και ιδιαίτερα μετά την συνθήκη ειρήνης στις 18-10-1912, μεταξύ Ιταλικού κράτους και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, φάνηκε ότι οι προθέσεις των Ιταλών ήταν διαφορετικές των προσδοκιών των Ελλήνων. Η Iταλία απέκτησε νόμιμο τίτλο κτήσης των νησιών, επέβαλε ένα σύστημα διοίκησης και προχώρησε στην εκτέλεση εκτεταμένων δημόσιων έργων. Κατά την περίοδο 1923-1943 ξεκίνησε ένα ευρύ πρόγραμμα «εξιταλισμού» των Δωδεκανήσων υπό την αιγίδα της φασιστικής κυβέρνησης με σημαντικές παρεμβάσεις στην εκπαίδευση και τα θρησκευτικά ζητήματα. Ένα από τα σημαντικότερα έργα της πολιτικής των Ιταλών είναι η οικοδόμηση της νέας πόλης της Κω, μετά το καταστρεπτική σεισμό του 1933. Από μια τυπική μεσαιωνική νησιώτικη πόλη η Κως απέκτησε μία νέα μορφή με ένα μοντέρνο σχεδιασμό μιας μητρόπολης της Aνατολής, που ενσωμάτωνε στον πολεοδομικό ιστό της εκτεταμένους αρχαιολογικούς χώρους.